Weblog 17-10-23 :

Het is alweer een jaar geleden dat ik besloot om mijn postduiven van de hand te doen en een nieuwe start te gaan maken met Wener hoogvliegers.

Tot nu toe bevallen de Weners me zeer. Dit jaar is voor mij vooral een leerjaar geworden met een ras wat ik nog niet kende. Wel van gehoord en gelezen maar ik werd met name gegrepen door de video's van Jürgen von Ramin. Dat was voor mij het sein van "deze duiven moet ik hebben".

Alle begin is moeilijk. Het kweken viel me wat tegen in het begin van het jaar. Begin februari de kweekkoppels die ik had gekocht/geleend bij elkaar gezet en kweken. Dit ging niet zonder slag of stoot. Weners blijken enorme vechtersbazen te zijn. Dit is schijnbaar niet bij alle Wener liefhebbers het geval. Maar goed....in mei had ik dan eindelijk twee rondes gekweekt.  Later nog een derde en zelfs een vierde ronde erbij om wat te kunnen kiezen.

De jonge Weners hebben vooral als ze echt beginnen te vliegen een zware tijd door aanvallen van diverse roofvogels. Een 10-tal heeft het helaas niet gered. Of gepakt of door paniek weg en hun hok niet terug kunnen vinden.

In juni werden de laatste jongen Weners geboren en deze heb ik op één na alle zeven nog. Roofvogels werden zeler na juli minder actief en momenteel amper nog wat te zien God zei dank. Voor volgend jaar weet ik nu wat de gevaarlijke periodes zijn. Zes weken later koppelen in 2024 en maximaal twee rondes. Dan moet ik voldoende aanwas hebben gekweekt.

Mijn Wener hoogvliegers vliegen zo tussen de 1,5 en 3 uren. Soms onzichtbaar. Dit heb ik een aantal keren meegemaakt. Vandaag blauwe lucht maar een straffe oostenwind en dan vliegen ze niet zo hoog. Twee dagen geleden was het genieten. Zo enorm hoog en soms niet meer te zien. En dan ben ik trots dat alles na ruim twee uren vliegen op hun thuishonk terugkomen. Genieten is dat... Rammelen met de voerbak en op mijn commando alles op het hok. Met tipplers bepaalde ik of ze mochten landden. Met Weners is dat niet helemaal het geval. Soms als ik het wil en ook als de duiven het "zat" zijn uit eigen beweging. Vorige week liet ik ze te laat los in de middag. Een uur voor de schemer gingen ze hoger en hoger. Met moeite kreeg ik ze omlaag door de oude kwekers in de volière heen en weer te laten fladderen. Weer een les voor mij. Nu de rui op z'n einde loopt worden met name de oudste jonkies plaatjes om te zien. De juni jongen zien er nog kaal uit maar over een maand ziet alles er gelikt uit.

Mijn plan is om met de jonge Weners door te vliegen in de wintermaanden. Geen idee of dat slim is. De toekomst zal het leren....